Yalnýzlýk dolanýr mezarýmýn kuytu köþelerinde
Ayýþýðý dans eder yýldýzsýz kalmýþ geceyle
Uyanmaya korkan þafaðýn soluk derinliklerinde

Bir kýþ sabahý kar bütün anýlarý örttüðünde
Bulutlar güneþi gökyüzüne gömdüðünde
Rüzgarlar bile bulamaz huzuru hiçbir yerde

Ölülerin özlediði þafak geri dönmediðinde
Yas tutanlar onlarýn acýlarýný görmediðinde
Sadece yalnýzlýk hatýrlanýr ölümlerin yýldönümlerinde

Hüzün vardýr uzak diyarlarýn gecelerinde
Acý dolu çýðlýklar yükselir karanlýðýn içinde
Ama artýk geri dönemez ruhlar, hapsolmuþlardýr kabirlerinde

Karanlýk beni sarýp kefenimi giydirdiðinde
Ölüm örttüðünde üzerimi ipekten peleriniyle
Hüzün ve gözyaþýndan baþka birþey kalmadý geride

Aðlamaklý çýðlýklarý duydum kendi mezarýmda bile
Dýþarý çýkmak isteyenler bir yandan topraðý ittirdikçe
Kurtlar bedenlerle ziyafet çekmeye gelince

Kabuslarýn gecelerden taþýp sabahlara girdiðinde
Karanlýðýn ilahileri saracak seni uyuduðun yerde
Çýkýþ yolu kalmayacak kötü ruhlar etrafýný çevirdiðinde

Bir demet ýþýk da sana huzur vermeyecek cennette olsan bile.