Er is een tijd geweest dat ik het warme nest wilde verlaten
Dat m’n vleugels breder waren dan de muren van ons huis
Ik zou op zoek gaan naar mezelf, ging met de dieren praten
Want ik voelde mij uiteindelijk bij de mensen niet meer thuis

En ik ging zwerven door de wereld, verbrak toen elke band
Met m’n lief, m’n oude leven, zelfs met m’n vaderland
Ik had een wereld aan m’n voeten die ik op slag veranderen kon
Maar op het einde van de reis stond ik weer waar ik begon

Dus moest ik groter dan mezelf mijn eigen grenzen overschrijden
Verder reiken dan de dood en het leven mij beperkt
Ik zou geschiedenis gaan schrijven en de mensen gaan verblijden
Of toch minstens door mijn daden eeuwig worden opgemerkt

Da dai da…

En zo ging ik mij verdiepen in de kunst van het gebaar
Leerde zingen, leerde spelen, werd emotiehandelaar
Ik dacht mezelf terug te vinden in een rol mij toebedeeld
Tot ik besefte dat ik nog geen dag mezelf had gespeeld

De waarheid moest van binnen komen, uit het diepste van mijn ziel
Ik wilde weten of er daar wat zat, dat mij ook echt beviel
Begon te graven in mijn dromen, mijn illusies en m’n hart
En ontdekte dat ambitie zelfs mijn verbeelding tart

En ik besefte dat ik nooit al wat ik wenste kon bereiken
Dat ik tevreden met mezelf het allermooiste al bezat
En dat de liefde van de mensen je misschien wel kan verrijken
Maar daarbij nooit mag verliezen wat je steeds al hebt gehad

Dai da

Toen ik die les had begrepen, keek ik eindelijk om me heen
En zag naast me plots een man die uit het duister weer verscheen
Hij slaat z’n armen om me heen, kijkt me aan terwijl hij lacht
En zegt: “Daar ben je dan, de vrouw waarop ik zolang heb gewacht”

Dai da