Gewapend met een grote zonnebril
En met een kater, na premieres wordt 't laat
Wankelt zij wazig door de winketstraat
En staat bij iedere etalage even stil
Zij is actrice en zij wil niet weten
Dat ze in 't gewone leven ook bestaat
Schrikt dan ook heftig als hij daar plotseling staat
Te kaal van hoofd en veel te dik van bil

Zo alleen aan de wandel, Mireille
Herken je me niet meer
We zijn al weer jaren gescheien
Andre, heet ik, weet je 't weer

Gewapend met een kleine wandelstok
En met een hondje, het soort tekkels dat ze haat
Strompeld hij naast haar door de winkelstraat
Is aan haar been een lastig krikkemikkig blok
Zij is actrice en zij wil zich het liefste
Willoos laten zakken op de stoep
Want, onontkoombaar stapt hij in de poep
Achter haar brilleglazen staan haar ogen kil

Wat is dat nu vervelend, Mireille
He waar ga je nu heen
Help even me hiervan bevrijen
Laat me hier niet mee alleen

En leunend op z'n hondje en z'n stok
En op haar schouder, schampt hij langs 't trottoir
Kijk ze nou staan, een stokoud mensenpaar
En gisteravond was het vol, tot in de nok
Zij is actrice en zij stond te schitteren
Dat 't een aard had, op 't toneel
Maar weet haar echtgenoot van vroeger veel
Laat staan dat kleine mormel van een hond

Wat zie je plotseling bleek, Mireille
Lieve kind, wat krijgen we nou
Maar daar gaat ze plat op de keien
Eerste actrice valt flauw

En steunend op des grijsaards dorre arm
Betreedt zij stommelend zijn klein en donker huis
Barst uit in tranen bij de platte buis
Wat is 't daar nog steeds behagelijk en warm
Zij was actrice, en ach, hij bewonderde
Wat hij ook nu weer goeiig doet
"Wat was jij gisterenavond mooi en goed
Jazeker, ik zat op de derde rij"

Niet meer huilen, kleine Mireille
Je bent niet lelijk en oud
Mireille, blijf eventjes bij me
We zijn toch nog een beetje getrouwd

En liggend op hun oude canape
En in z'n armen, plukt ze peinzend aan z'n baard
Ziet hoe het hondje hoopvol kwispelstaart
Tot haar verbazing zegt ze
"Ja, Andre, ja, Andre"