Er wordt een nieuwe dag geboren
De alchemist haalt de dauw van het veld
De hemel is nog mistig en grauw

Maar ik zie al plekjes blauw
door de grijze januarimorgen
Ik ben smoorverliefd op alles wat leeft
En daarom zijn er weinig zorgen
En de vogels worden wakker,
de dappere overwinteraars
En ik wil ze gaan begroeten,
ik sta al met een been in de laars

Wondermooie planeet,
ik heb je mensengod niet nodig
Met een blik om me heen is ie kompleet overbodig
Zo'n vulgaire verpersoonlijking
van al het aardse schoon
Zie ik niet zitten,
daarvoor is het leven te buitengewoon

In de bossen, op de velden
begroeten de dieren de nieuwe dag
Ook de Bestenaar met zijn hagelkanon
gaat op pad met een grimmige lach
Zou hij nog 'n vos kunnen vermoorden
dan komt ie misschien weer in de krant
En waar blijft de journalist die schrijft:
Gooi dit gajes aan de kant

En daar waar men zich beroept op jou,
zijn de pantoffelhelden te vinden
Die met jouw naam op de lippen
dierenlijkjes tonen aan hun vrinden
En de kerken vullen zich
's zondags met geprevel en gelal
Van de misselijke bewonderaars
die kicken op zo'n triest geval

De stilte wordt gezocht,
als je haar vindt ben je bang
Want de stem van je binnenste,
die zwijgt al zo lang
De radio, die praat voor je
en de televisie kijkt
En jij wacht op je hiernamaals,
terwijl je over de prijzen zijkt