Samt un Chinaseid drähte, zeich sing Facette,
stolz wie ne Pfau,
danz durch Kaleidoskope , Derwische tobe,
Spatze sinn grau.
Novembermorje, Ruut ess Bloot,
Ruut ess Liebe, Ruut ess duut.

Färve explodiere, Stääne routiere
em naachblaue Meer.
Magier, Karavane, Gaukler, Schamane,
Silverpapier.
Novemberkalt, Novemberleer,
wiesu jraad jetz? Wiesu jraad der ?

Dausenduneine Morje, zo huh jefloore,
zo noh ahn der Sonn.
Purpur, Joldlammée-Fahne, Schereschnett-Palme,
Märchebooch-Mohnd.
Novembermorje, dä eezte Schnie.
Dä Nachspann läuf, er laach nit mieh.

En Fedderboa, Henna, Wachs un Wüstensand
un Safran für ne Prinz uss Samarkant.

Rosa-Orange, woröm nit? Kei Problem,
em Räänboore ess jede Färv jenehm.

Er woor dä Muezzin der Phantasie,
der Anarchie, ahn Kette looch e nie.

Ich sinn en noch, wie e mem Bowie " Helde " singk,
en blaue Musik-Box un e Glas met ruudem Wing,

e Polaroid en nem Café en Taroudannt
un eins em Ohvendleech, er janz allein ahm Strand,

dä Marrakech-Express, die rostige Kaar
un noch eins, Ärm en Ärm, met singem Abdallah.

Er jing vun uns un trotzdämm blieht er he,
denn jed klei Bild vun ihm ess e Stöck vun singer Seel.

-SOLO -

Novembermorje, et fällt dä eezte Schnie,
en graue Stadt weed wach, dä Zaubrer laach nie mieh.