De ochtendzon kleurt Annemiekes haren
Ze denkt: hoe moet het morgen nu met mij
Zo kan ze uren voor zich uit zitten staren
Van lieve God, wie denkt er nog aan mij

Wie komt er zeggen dat je bent genezen
Een beetje minder pijn doet haar al goed
Alle brieven heeft ze honderdmaal gelezen
Met “Annemie, hou toch goeie moed”

Refrein:
Heel af en toe ziet Annemieke de bomen op het plein
Daar waar kinderen zo graag spelen, daar zou ze nu ook willen zijn
En ziet ze ons, dan lacht ze duizend zonnen bij elkaar
Zo is de pijn sneller vergeten en Annemieke kamt haar haar

‘t Is middag en ze kijkt naar alle mensen
Waarom doen die allen toch zo vreselijk druk
Als ze hier ooit weg kon wat zou ze dan wensen
Ach lieve God, misschien ook wat geluk

Haar glimlach is haar allersterkste wapen
Ze neuriet enkele liedjes aan elkaar
Laat Annemieke nu maar zachtjes slapen
Ach lieve God, ik denk vannacht aan haar

Refrein

Laat Annemieke nu maar dromen
Van de kinderen op het plein
Laat haar samen met ze spelen
Wat zou ze daar gelukkig kunnen zijn