Harrie:An, ik heb er van gedroomd. En toen heb ik er ook over nagedacht.
En, An, weet je wat ik nou zo graag zou willen?

Annie: Nou?

Harrie:An, ik zou zo graag een keer naar Assen.

Annie: Wat moeten wij in Assen?

Harrie:Naar de TT.

Annie: Maar Har, je weet toch, dat ik helemaal niet van brommers hou.

Harrie:Ja An, maar daarom had ik zo gedacht, dat ik dan alleen zou gaan.

(An schiet in de lach. Het is voor haar ondenkbaar dat Harrie alleen op
reis
gaat)

Annie: Har, die brommer van jou, die gaat windje-mee zo'n beetje zestig.
Die
brommers daar, die gaan tweehonderdveertig, die zijn al vier keer
voorbij
voordat jij ze gezien hebt.
Trouwens, hoe moet je dan eten? Je kan nog geen ei bakke, jij.

Harrie:Ik heb wel eens een ei gebakken, weet je dat nog?

Annie: Ja, dat ken ik me nog precies herinneren, ja.
En hoe moet je dan slapen?

Harrie:Nou, in een tent. Want die kan ik lenen bij Sjaak, en dan zou die
uitleggen, hoe dat moet met die scheerlijnen...

Annie: Harrie, die Alpenkreuzer van mijn ouders, van vorig jaar, die je
hebt
geleend, die heb je ook aan de verkeerde kant opengeklapt met de
wielen
naar boven. Toen hebben we mooi twee weken onder die klep gelegen.
En weet je wat ze daar spreken?

Harrie:Assens.

Annie: Nou, dat bedoel ik. Dat wordt niks.
En, Harrie, je weet precies wat ik bedoel, als wij op de brommer en
met
Die hond naar Oostvoorne gaan, hebben we al problemen zat, hoor.
Naar
Assen...
Kijk, wij gaan 's zomers altijd naar het strand, naar Oostvoorne.
Nou,
dat strand is okee, daar gaat het niet over, maar dat zand, dat zou
van
gras moeten wezen, om te beginnen. Dus de grasmaaier moet mee. Dat
kinderzitje voor de hond, dat leg bij Thea en Sjaak. Met die mensen
praat
ik niet meer, daar ga ik niet lenen. Zijn helm zijn we kwijt, en
mijn
oorwarmers krijgt 'ie niet meer op, want dan zit ik heel de winter
met
die haren in mijn oren. De luchtbedden, parasols, het windscherm,
koelbox, gereedschapkist, de sleepkabel, voor als ik afdrijf...
nou, dat
is bij mekaar zestig kilo, met rugzakken en twee zijtassen, en die
hond
ertussenin, nee Harrie, daar kenne we niet aan beginnen.

Harrie:Maar An, daarom had ik ook gedacht om alleen te gaan.

Annie: Maar Harrie, wie moet er dan kaartlezen?

(Harrie had overal een antwoord op bedacht, maar dit probleem had hij niet
voorzien.
Hij kan zich wel voor zijn kop slaan, en doet dat dus ook. Nu heeft Annie
hem
te pakken.)

Annie: Wat ben jij toch eigenlijk ook een gemeen, klein mannetje. Altijd
je
willetje doordrijven als er anderen bij zijn.
Trouwens, als jij weg bent weet ik precies hoe dat gaat. Die hond
gaat je
zitten missen, dus die gaat meteen aan de spuitpoep. Ken ik weer
met dat
beest naar het RIAGG voor zo'n insteekgesprek. Zit ik daar uren te
wachten, zijn we eindelijk aan de beurt, trekt dat beest zijn bek
niet
open, ken ik weer naar huis.
Ken ik 'm elke vijf minuten zeker uitlaten, nee hoor, Harrie, zet
dat
maar uit je hoofd...

Harrie:An, ik moet effe plassen, hoor.

Annie: Wat, Assen?

Harrie:Nee, ik moet effe plassen...

(Holt naar achteren)

Annie: Harrie, kom terug, je ken toch niet zomaar...
Wat heb die man vandaag, hij is ook helemaal incontinent. Ja, je
neemt ze
mee, maar je hebt er geen klote aan. Ja, hij begint ook al een
beetje te
ruiken. Wij denken er in de familie wel eens over om hem een
spuitje te
laten geven... nee hoor.
't Blijft toch mijn scheet.