(Annie heeft met stijgende woede aangehoord, hoe Harrie zonder haar een
'solo-
toertje' maakt. Je houdt van iemand, en die betrekt je er niet bij. Deze
keer
wacht zij het applaus niet af:)

Annie: Kijk 'm nou staan, Gulio met zijn Glibberjas. Wat loop jij nou een
onzin
te verkopen, Harrie. President van heel de wereld. Jij kan je eigen
niet
eens onderhouwe.
Hier, hij kan niet eens z'n eigen volkstuin onderhouwe. Als ik 'm
voor
radijzen wegstuur, mooi dat 'ie met paardebloemen aankomt. Of ze
moeten
'm weer van het spoor afhalen omdat 'ie aan de verkeerde kant het
tuinhekje is uitgelopen.

Harrie, een Daffie voor iedereen, schei toch uit. Een Daffie, dat
bestaat
allang niet meer. Dat is allang uit de handel genomen. In welke
tijd leef
jij met je hoofd.

Trouwens, als jij zo graag een automobiel wil, weet je wat je dan
zou
moeten doen? Dan zou je die vieze, ouwe stinkbrommers van je eens
uit je
schuurtje moeten halen. Die ken je verkopen, die hebben
antiquiteitswaarde. Dan kenne we een autootje kopen, en dan kenne
de
tuinstoelen voor de winter ook een keer dat schuurtje in.

Harrie:(Mompelt)
Nou die is ook lekker bezig. Ik mot toch zeker zelf weten...

Annie: En dan zijn we gelijk van het probleem af, dat je altijd met je
vuile
olie-klauwen zo mijn keukentje binnenloopt, en je vuile handen
gelijk aan
mijn schone theedoeken afveegt, zonder ze eerst onder de kraan te
houden.
Zodat 's avonds, als ik een bierglas schoonpoets voor meneer, dat
het dan
gelijk doodslaat. Ja, schuim genoeg in de familie.

Harrie:(Mompelt harder)
Ja hoor, haal de familie der maar weer bij. Ik moet toch zelf
weten, hoe
ik mijn bier wil.

Annie:Wat nou, president van heel de wereld. Zorg eerst maar dat als je je
staat
te scheren, dat die haren niet alle kanten opvliegen, zodat mijn
poederdonsje, mijn nagellak, mijn lippenstift en al mijn zeepjes
niet
onder de haren zitten.

Harrie:Nou, dan nemen we twee zeepjes. En we kenne twee wasbakken maken
ook. En
ik heb nog wel hardboard liggen...
(Har begint zich op te winden)

Annie: En dat ik je al tienduizend keer gevraagd heb, om je natte handdoek
niet
in mijn droge wasmand te gooien, omdat een werkende vrouw nou
eenmaal
niet elke dag...
Harrie:Dan maak ik er een kassie omheen, sifonnetje heb ik ook wel liggen.
(Plotseling luid, woedend)
En als je nou niet ophoudt maak ik ook twee eettafels, een eettafel
voor
jou, en een eettafel voor mij. Hardboard genoeg, maak ik er nog een
wandje tussen met in het midden een gat voor de broodrooster, dan
springt
er een boterham die kant op en een boterham deze kant op. Zijn we
gelijk
van het hele probleem af...

(Annie telt tot vijf, vliegt dan woedend overeind)

Annie: Dat is nou precies wat ik bedoel. Kom nou eens in de realiteit, los
je
problemen op als een echte vent, in plaats van overal een wandje
tussen
te timmeren. Kom nou eens tussen de normale mensen. Als jij een
paar
eeuwen geleden geleefd had, had je de Chinese Muur en het IJzeren
Gordijn
ook met hardboard gemaakt.

Harrie:Ik moet toch zeker zelf weten welk materiaal ik gebruik.

Annie: Ja hoor, trek de lachers maar weer op je hand.
(Nu echt giftig)
Als jij een echte vent was, Harrie de Bruin, weet je wat je dan zou
doen?

Harrie:Nou?

Annie: Dan zou je met mij naar de dokter gaan om te laten kijken, of het
bij jou
of bij mij zit.

(Harrie krimpt ineen)

Annie: En nou spelen.