(Een herinnering aan Eline Vere en Louis Couperus)

Zoals ik hier in deze lijst sta, zo was ik veertig jaar geleen
Een beau, een fat, een Haegse jonker... en kijk ik nu zo om mij heen
Dan... ja... dan werd Den Haag wel anders... waar bleef die Haegse haute
volee
Met ecuipage en distinctie, met jour, bonbons, boudoir, soiree...
Zij is vergaan... met al haar Weltschmerz, haar Kleine Zielen en haar
spleen
En toch, ik zou zo'n frele freule, zo'n broze pop nog graag eens zien
In al haar frele elegantie en schuimend witte baljapon
Waarin Eline Vere danste, die slechts Couperus plooien kon

Ik zie een bal in De Twee Steden, ik zie weer mijn carnet de bal
Souper-boeket van rode rozen... of nee... 't was een Cadettenbal
Boileautjes in satijnen robes met veren waaiers... nou ja... schijn
Maar schijn met elegance en gratie kan zo verduiveld aardig zijn
Nu... ja. NU danst men swing en hot jazz en schuifelt door een bar of tent
Als twee confectie-kleef-aantjes, die alle gratie zijn ontwend
Nee, laat Mij maar die Wiener Walzer met elegance en du bon ton
En 't rhythme van Eline Vere, dat slechts Couperus schrijven kon

Ik zie het witte tennismeisje, de decadente Lebemann
De kleine amoureuze Freule, die toch niet echt beminnen kan
Ik zie barons en douarieres weer op een cercle in Paulez
Ik ruik een geur van tuberozen, ik proef opeens marron glace
En ik drink thee, en op een sofa... dans un boudoir d'une Aspasie
De liefde?... Hm... zo enerverend... en, och... vertraagde fantasie
En Zij drinkt thee... een zoen?... maar Freddy...! Zocru... zoooo... nou
enfin brisons
Zoals Eline Vere thee dronk, die slechts Couperus schenken kon

Ik zie die hele dwaze wereld als een gracieus tableau-vivant
Dat noch mijn zoon en noch mijn dochter waarderen en... ontleden kan
Misschien zien zij MijN wereld duffer en slapper... met teveel vernis
Terwijl voor Mij haar glans aesthetisch en haar parfum als wierook is
En och... zij hield haar decadentie in geest en gratie gecarcheerd
En al haar ondeugd was tenminste met Frans bouquet geparfumeerd
En ik beleef, zelf nu als grijsaard, haar gratie als een Haegs chanson
Op woorden van Eline Vere, die slechts Couperus schrijven kon