Fleygði óðinn
Ok í folk of skaut,
Þat var enn folkvíg
Fyrst í heimi;
Brotinn var borðveggr
Borgar ása,
Knáttu vanir vígspá
Völlu sporna.

Þá gengu regin öll
Á rökstóla,
Ginnheilög goð,
Ok um þat gættusk,
Hverjir hefði loft allt
Lævi blandit
Eða ætt jötuns
Óðs mey gefna.

Þórr einn þar vá
Þrunginn móði,
- hann sjaldan sitr -
Er hann slíkt of fregn -:
Á gengusk eiðar,
Orð ok særi,
Mál öll meginlig,
Er á meðal fóru.

Veit hon heimdallar
Hljóð of folgit
Und heiðvönum
Helgum baðmi,
Á sér hon ausask
Aurgum forsi
Af veði valföðrs.
Vituð ér enn - eða hvat?

Ein sat hon úti,
Þá er inn aldni kom
Yggjungr ása
Ok í augu leit.
Hvers fregnið mik?
Hví freistið mín?
Allt veit ek, óðinn,
Hvar þú auga falt,
Í inum mæra
Mímisbrunni.
Drekkr mjöð mímir
Morgun hverjan
Af veði valföðrs.
Vituð ér enn - eða hvat?