Toen ik mijn vriendje daan een paar keer had ontmoet
Dacht ik dat onze liefde nooit meer zou vervagen
En twintig maanden ging het goed, maar toen verdween bij mij de gloed
Die 't hart doet slaan en 't bloed door de aderen deed jagen
Het moest voorbij zijn concludeerde ik al gauw
Maar het Daan te zeggen, daar kon ik maar neit toe komen
Omdat ik hem bezeren zou en misschien kreeg ik wel berouw
Maar op een avond heb ik toch die stap genomen
Daarna kwam hij nog wel vaak in mijn gedachten
Met zijn betraande ogen keek hij mij dan aan
Ik was wel bang dat hij nu nog steeds naar mij smachtte
Maar ik wist dat ik de goede keuze had gedaan

De eerste maanden was ik echt mezelf nog niet
Ik moest weer wennen aan het vrijgezellenleven
Doordat mijn schoolvriendin Margriet mij steunde in mijn groot verdriet
Heeft ze mijn dagen langzaamaan weer zin gegeven
Maar op den duur werd het ons beiden zonneklaar
Wij waren veel meer voor elkaar dan slechts vriendinnen
Eerst vond ik dat een groot bezwaar, maar 'k wist wij horen bij elkaar
Dus tegen dit gevoel was toch niet te beginnen
Ik dacht aan Daan met een gevoel van onbehagen
Wat zou hij zeggen als hij alles weten zou
"Ik zie dat jij een andere weg bent ingeslagen
't Is vast opwindend maar toch past het niet bij jou"

En op een avond in een kroegje in de stad
Gebeurde iets wat ik nu nog niet kan geloven
Margriet en ik dronken daar wat en voor ik 't in de gaten had
Kwam plotseling Daan bij ons aan 't tafeltje geschoven
Hij zei "hallo is 't waar wat ik van jullie hoor"
Ik knikte ja en voelde het schaamrood op mij komen
Hij zei "ach schaam je er niet voor, je bent de enige niet hoor
Want volgend jaar ga ik met Herman samen wonen