Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen
En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen
Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt
En over dijk en duin de grijze nevel valt
Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn
En natte westenwinden gieren van venijn

Wanneer de lage lucht vlak over het water scheert
Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert
Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is
Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is
Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken
Op dak en torenspits van hemelhoge kerken
Die in dit vlakke land de enige bergen zijn
Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn
Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
En barre oostenwind het land nog vlakker slaat

Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon
En elke Vlaamse vrouw flaneert in zonjapon
Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft
Of dampende het veld in julizonlicht beeft
Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan
Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan

Wanneer ik door jouw ogen mijn vlakke land bezie
't Spektakel der kwartalen en de melancholie
Dan vraag ik je waarom, als zo mooi dit lage licht
Je voor een dieper zuiden uiteindelijk bent gezwicht
Nu lijkt dit lage land wel vol, maar is toch leeg
Omdat er met jouw stem haar grootste liefde zweeg

Dan huilt mijn land
Mijn vlakke land

(Originele tekst en muziek: Jacques Brel, Nederlandse tekst: Ernst van
Altena/Simon Been)