Przeszłość to mrok, głęboki loch wypełniony echami
By zabić ją marzymy I zapominamy
Co mogło być odchodzi w cień
Wraz z nią w głębinie tonie
Nie uwierzyłeś w bajkę więc gaśnie śpiew

Choć jeszcze nie wiesz kiedy noc nadejdzie
Choć jeszcze nie wiesz kiedy noc nakryje
Czarnym skrzydłem swoim ją, gdy teraz płacze
Historią będzie to co teraz żyje

Cóż da ci bunt, spalony świat, uczucia grób? - pytała
Uciekłeś w siebie dziko szamocąc jak

Motyl płomienny uwięziony
Własnym szaleństwem oplątany
Wewnątrz kokonu kształt zamglony
Kolorów błyski dalsze coraz
Widziała to ze smutku chora
Do końca próbowała wołać

Co być mogło w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna

Co potem!
Patrz! Czy tego chciałeś? To koniec!
Patrz! Jak blisko skały! To koniec!