Er was eens, er was eens een tijd, jongen, heel lang geleden
Toen werd eens per jaar heel de wereld nog wit en nog koud
Die tijd heette winter, dan waren de sloten bevroren
En over die spiegels, daar strooide de zon dan zijn goud

Dan haalde je vader op zolder zijn schaatsen te voorschijn
Twee ijzers, waarop je kon glijden, heel ver en heel lang
Dan had je een muts met een pluim op, een das om je oren
Dan zag je de kleur van een appel op iedere wang

Er was eens, er was eens een tijd, als het eventjes wilde
Dan viel er een vracht witte vlokken, gewoon maar vanzelf
Die noemden ze sneeuw, en die bleef soms wel wekenlang liggen
Daar maakte je vader een pop van zo groot als hijzelf

Hij kreeg een gezicht en een hoed en zo stond hij te pronken
Zolang als die winter, zolang als die kou er nog was
En dan kwam de zon weer en smolt hij en kijk, op een morgen
Dan lagen er enkel nog twee zwarte kolen in het gras

Er was eens, er was eens, er was eens, er was eens, er was