Ik was in mijn apenjaren toen ik Dylan tegenkwam
Toen er Sturm Und Drang mijn jongensleven kwelde
Ik brak mijn tong over die liedjes zoals 'Desolation row'
Het was een kwaal waarvan ik moeilijk herstelde
Ik vroeg mij af of er geen zanger was die met evenveel vuur
Zowat hetzelfde in mijn eigen taal vertelde
'k Moest niet lang zoeken want hij woonde geenszins aan de Cote d'Azur
Meer bepaald aan de oevers van de Schelde

En zo heb ik hem gevonden in dit regenachtig land
Tussen de torens en de grijze wolkenvelden
In een cafe met rooi gordijnen, in het straatje zonder end
Met een uitzicht op de lichtjes van de Schelde
Ik vond geen spoor van commercie of van valse romantiek
Ik vond alleen maar het tegenovergestelde
Aan die boeiende verhalen kwam er plotseling een eind
't Was toen er iemand in 't cafe nog iets bestelde

Ondertussen vloeide heel wat liter water naar de zee
En een deel daarvan passeerde langs de Schelde
En de schepen drijven rustig naar de huizen van plezier
Naar de havenkroeg waarover hij vertelde
En dat is heel wat interessanter dan een veertiendaags verblijf
Op de Ramblas of de Elyzeese Velden
En nu ik hier toch sta te zingen kan ik het wel even kwijt:
Weet u wie mij vorige donderdag nog belde?