Mijn denken werd een schaduw
van het gevoel
en dit voelen is zo sterk
dat het denken
alleen maar geheugen betekent
zo dicht ben ik bij jou
laat staan wanneer jij werkelijk
bij mij zou zijn
in een warm wit huis
in een groot leeg bed
daar versierde ik jou met mij
mijn twintig vogeltjes liet ik vrij
wanneer jij werkelijk hier bij mij zou zijn.

Toch zijn jouw heerlijke borsten
ver van mij
verder dan de sahara
lijkt jouw rijk
als een goudvis met veel water
maar die toch verdrinkt in de lucht
zo paradoxaal
is jouw en mijn geluk
in een warm wit huis
in een groot leeg bed
daar versierde ik jou met mij
twintig vogeltjes liet ik vrij
wanneer jij werkelijk hier bij mij zou zijn,

in een warm wit huis
in een warm wit huis
in een warm wit huis
in een warm wit huis