In valse gebogen spiegels
daarin herken ik mij zelf terug
hoewel een perspectief van schijn
mijn beeld vertekent
door iedere waarheid loopt een klucht

Immers, de dronkaards en de dromers
zij kleuren zelf hun eigen dood
en ook de dichter reflecteert zijn harde woorden
bekeken door een kaleidoskoop

Ik verliet mijn jeugd door een achterdeur
het voorhangsel heb ik verscheurd

Het mooie woord heb ik genekt
ik spreek en zing met een dialect

Ik ben een voorspel
ik ben een rekbaar element
een persiflage
van de groten die ik ken
Ik ben een vesting
een onneembaar citadel
een obstakel
dat naar zich zelf overhelt

Ik loop op scherpe randen
met blote voeten op gloeiend schroot
van het einde in, door alle vrouwen
mijn vruchten rijpen in hun schoot

En de kinderen die mij geloven
verlaten alleen hun ouderlijk huis
en ontmannen de hengsten in de stallen
met hun voor het eerst gebalde vuist

Ik ben op weg en dicht een kuil
profeten lachen achter hun zuil

Hun mooie woord heb ik genekt
ik spreek en zing met een dialect

Ik ben een voorspel
ik ben een rekbaar element
een persiflage
van de groten die ik ken
Ik ben een vesting
een onneembaar citadel
een obstakel
dat naar zich zelf overhelt