Boven honderd duizend vragen
en principes van graniet
klamp je vast onder mijn vleugels
laat je dragen door mijn lied
is het zo vreemd
is het zo raar
dat ik bloemen voor jou meebreng
bloemen voor een zondagsvriend
is dat zo raar
bloemen die de zon uitpuilen
's nachts als kinderen kunnen huilen
om jou, en mij

Was jouw berg vroeger lichtend
nu is het een traag restant
beklommen door herinneringen
als een prent-briefkaart uit zwitserland
de avond valt
de zee die stijgt
overmorgen of wanneer dan ook
er komt een tijd, misschien pas als de wereld terugdraait
dat men het eindelijk begrijpt
dus laat mij jou nu vergezellen
laat ze al hun vragen stellen
klamp je vast onder mijn vleugels.