De wereld is een fluit met zoveel duizend monden
En elkeen blaast zijn lied. En 't maakt een droef geluid
Waarin ik niets van een eigen klank heb weergevonden
En gij? Misschien hebt ge ook getikt aan meenge ruit
En werd ge, als ik, weer feestlijk wandelen gezonden

Nochtans: Ik heb gedroomd, gehoopt, en ik droeg boete
'k Zag de Alpen, Vlaanderen en Straatsburg aan den Rijn
Ik heb bemind, ik sloeg de trommel in veel stoeten
Ik pluisde in boeken die vol oude wijsheid zijn
Ik heb gezocht, zo 't kan, met handen en met voeten

En 't slot? Ik hield daaruit als onvervreemdbaar deel
Den troost van 't eigen lied, wanneer ik stil gezeten
Des avonds, op den hogen berm een wijsje speel
Niet voor 't heelal en de eeuwigheid, maar slechts voor 't heden
Dat maakt me een blijden dag te meer. En dat is veel