Ik was, de ganse dag, alleen in huis
Ik had gedroomd, geslapen en gelezen
Als altijd waren voor mij opgerezen
Beelden uit vroeger tijd bij het geruis

Der rode beuken voor het open raam
De kamer was vol zon als in de dagen
Toen ik, wars en eenzelvig, onbekwaam
Was te berusten in mijn nederlagen

En dacht dat zon en zomer konden redden
Wat winter in zijn kille mist verzoop
Wat rest mij nu? Het zijn maar maagre wedden
Die worden toegekend door angst en hoop

Ik laat mij door de zon niets meer vertellen
Ik kijk door 't venster in de lege straat
En zie hoe daar, gerust, een ezel staat
En, voor mijn deur, de dood die straks zal bellen