een paster in een dorpke ver weg van de grote stad
die was het paster-zijn moe
geen vrouw, geen televisie, geen auto, geen bad
en de vroegmis naar zijn goesting veel te vroeg
en zijn meid, dat was een slodder met haar op haar kin
en wratten op hare neus, het was wreed om te zien
en z'had een slechte adem en z'heette Jeannine
ze zoop elke dag minstens drie liter gin

de weinige centen die ze vonden in de schaal
die gingen naar de drank van de meid
de paster zei : 'k word van de zorgen nog kaal
ja we leven in een droevige tijd
het was vroeger veel beter, 'k verveel mij hier dood
'k had gaarne wat vlees bij mijn dagelijks brood
ik doe iedere week wel een mis of tien
maar er is nooit volk want er is toch niets te zien

de paster nam toen eindelijk een moedig besluit
en hij vluchtte naar d'Antwerpse stee
hij verkocht er zijn kelk en zijn kleed en zijn meid
en hij begon er een bloeiend kafee
in die kroeg van onze paster daar was altijd plezier
en er werd veel gezopen want de paster had bier
met een lieflijken hemelse goudbruine schijn
zijn bier dat was gezegend en 't smaakte lijk wijn

die paster is gestorven lijk iedere mens
en hij kwam bij Sint-Pieter zijn poort
de heilige man zei : zijde gij die plezante
ja daar heb ik al wel eens van gehoord
kom maar binnen in den hemel, en hij lachte in zijnen baard
en vertel eens : wat drinken ze zoal op aard?
hier is 't altijd rijstpap dat is proper en kuis
maar 't is hier precies een oudmannekenshuis

de paster heeft toen het recept uitgelegd
van het zalige schuimende vocht
God de Vader die mocht ervan proeven en zei
dat goedje dat smaakt naar nog
en als g'ooit van zijn leven den hemel moogt zien
als ge braaf zijt op aarde dan komt g'er misschien
dan wil ik jullie gaarne verwittigen hier
't is gedaan met de rijstpap, nu drinken ze bier


(c) tekst: Ed Kooyman