In 'n groot hok leefde in z'n eentje
'n Lief, 'n aardig zwijn
En hoewel in 't minst anders geen gemeentje
Vond-ie 't naar zo alleen te zijn
Dat zwijn, dat zwijn
't Verveelde zich, dat arme zwijn

Eten ja, had hij genoeg
Maar naar liefde z'n hartje vroeg
Dat zou toch zo aardig zijn
O zwijn! O zwijn!
't Verveelde zo, dat arme zwijn!

Totdat men op 'n zeek're morgen
Hem gaf 'n hartsvriendin
Zo dik en vet, blijkbaar zonder zorgen
'n Lieve stem, ze was hem naar zin
O zwijn, o zwijn
O! Nou zou het prettig zijn

Elke dag wordt ze omarmd
Door z'n liefde steeds verwarmd
Z'n geluk dat was dan ook niet klein
O zwijn, o zwijn
Met recht, nou had-ie 'zwijn'!

Totdat weer op 'n and're morgen
'n Ander zwijn, heel groot en dik
Ook in dat hok werd opgeborgen
Ook hij had in het wijfje schik
O zwijn, o zwijn
Verneukt was nu 't arme zwijn!

Z'n smart was groot, als hij 't zag
Hij deed ook dikwijls z'n beklag
Menige trap deed 'em dan pijn
O zwijn! (knor, knor) O zwijn! (knor, knor)
't Arme, arme zwijn!

Doch na 'n poos kon 't 'm niet meer schelen
Toch werd ze nog door hem bemind
Hij bleef met z'n vrouw die and're delen
't Werd zelfs z'n dikste vrind
O zwijn! (knor, knor) O zwijn! (knor, knor)
't Kon nou eenmaal niet anders zijn!

Moraal:

Gelukkig leven ze alle drie
En zo vaak als ik ze zie
Denk 'k dat er ook mensen zijn
Ja zwijn! (knor, knor) O zwijn (knor, knor)
Die 't 'm lappen, net als dat zwijn!