Men heeft ons reeds als kind geleerd
In menig fraai gedicht
Dat men zijn vaderland vereert
Is burgerdeugd en plicht
Wij dwepen met de dierb're grond
Waar onze schreden gaan...
De plek waar eens onz' wieg op stond
Waar ook ons graf zal staan!

Ons volk heeft rechten, onbetwist
Op land en dynastie
Ze hebben 't aan ze zee betwist
Met kracht en energie
Zij boden voor dat plekje grond
Hun goed en bloed wel aan...
Daarom mag, waar hun wieg op stond
Toch ook hun graf wel staan

Daar gaat een schip naar Canada
Met honderden aan boord
Men hoort maar flauwtjes een hoera
Dat menig snik versmoort
Ze trekken naar een andere grond
Er valt een laatste traan...
Op het plekje waar hun wieg op stond
Waar niet hun graf zal staan

Zij vonden in het moederland
Voor vrouw en kind geen brood
Geen werk voor hun gespierde hand
Ze vonden er slechts nood
Zij groeten nog van ver de grond
Zij zien haar wazig aan
De plek, waar eens hun wieg op stond
Waar niet hun graf zal staan

Daar zal een militair transport
Naar Insulinde gaan
Het afscheid duurt gewoonlijk kort
't Gaat militairement
Een laatst hoezee nog voor de grond
Waarvoor ze vechten gaan...
De plek, waar eens hun wieg op stond
Waar niet hun graf zal staan

Er gaat zo menig jongeman
De dood daar tegemoet
Wijl hij zich hier niet schikken kan
Hij was te warm van bloed
Hij was te wild voor deze grond
Hij moest dus hier vandaan...
De plek, waar eens hun wieg op stond
Daar mag zijn graf niet staan

Dat Bouwmeester ten derde maal
De koers naar Indie zet
Is iets dat wis ons nationaal
Gevoel voor kunst besmet
Als men dat in ons land verstond
Dan liet men hem niet gaan...
Men zorgde, waar z'n wieg eens stond
Ook eens z'n graf zou staan!