Hedde golle da mischien oek al is meegemokt,
Da g’een griet zie met schoon benen en keurtgerokt?
Ne mond waarda ge zo e toeng wilt insteken,
Ge kreupt er mee in bed veur minstens dartien weken?

Geloof ikzelf had oek is prijs,
Den tijd da we vreje was een paradijs.
Ze had een lijf oem met haar en huid oep t’eten,
‘k dee ’t vijf keer per dag met heur, da meugde gerust weten.

’t Was zo ni bedoeld, ’t is eerlijk echtig waar,
mor deur al da geneuk kwam rap den ooievaar.
Veur de schand’ zen’k rap met heur getrouwd.
En heb in de gauwte een huiske veur euns gebouwd.

Na drij meund’ was ’t echter al zo wijd,
Want da wijf van mij werd een echte geit.
’t Is een sloerie, een teef een slechte vra,
nooit is in heur kot en z’is me alt’ ontra

na twee jaar zen’k van heur weggegaan,
z’hee alles meugen hebben, ‘k hem alles laten staan.
Al haddek niks ni meer, ‘k was gelukkig zonder heur
En elk schoon mokke kregt veurtaan de deur.

En sinds dien dag dakkik heur verliet
Loenkik ni meer nor een of ander knappe griet.
Hedde soems een mokke waarda ge veel van houdt.
Beseft ge kent ze pas agger mee zijt getrouwd

(c) Hopeloos