Hé publiek, ben je werkelijk zo dom
zoals ze steeds beweren?
Die superverstandige heren
die zeggen: “De massa is dom.”
Ben je dan werkelijk zo dom, publiek?
Vraag je alleen brood en spelen,
en kan je de rest niks schelen?
Publiek, ben je werkelijk zo ziek?
De directeurs achter hun bureau
herhalen steeds weer:
“Het publiek wil het zo.
Wij moeten denken aan de verkoop,
en de massa houdt van die stroop.
De massa wil seks, sentiment en geweld.
de massa krijgt waar voor haar geld.”

Hé Publiek, ben je echt zo naïef
dat je hunkert naar sport en sensatie
en niks geeft om informatie?
Publiek, ben je echt zo passief?
Ben je dan werkelijk zo dom, publiek?
Al ze ’t maar uit kunnen leggen
slik je gewoon wat ze zeggen
zonder de minste kritiek.
Je vindt in dit dwaze vlakke land
nergens een blad dat iets heeft van een krant.
het nieuws wordt geschaafd en geboetseerd
tot dat het niemand meer provoceert.
De persmagnaten, radio, TV;
ze huilen allemaal mee.

Hé publiek, ben je werkelijk zo dam
dat je anderen voor jou laat beslissen,
wat je zien mag en wat je moet missen?
Je zegt niets, publiek, je blijft stom.
Ben je dan werkelijk zo dom, publiek,
of ga je toch protesteren
tegen dat dwaze censureren
in naam van de vage ethiek?
Ga je ze dan eindelijk mores leren,
die zelfvoldane pedante heren?
Die marionetten, schop ze opzij,
sla op de tafel, adem weer vrij.
Je zegt niets, publiek,
je blijft stom en blind.
Dan heb je wat je verdiend.



Tekst en muziek: Hugo Raspoet