't Is nog heel erg vreug, wanjel op mien gemaak,
euver dae veldjwaeg, woo 't laeve sjus óntwaak.
De sjtraole van de zón, de dröppels van de dauw,
't geuf mich zoa'n geveul, dat ich waal zènge wou.

Refrein:
En langs 't water bie de Maas, gaon ich zitte oppe sjtein.
Hiej kaom ich vreuger al, hie woor ich noajts allein.
Hie kósj ich loestere nao de dere en de wèndj,
hiej kósj ich auwer zeen, mer aaf en toe kèndj.
Jao nao dit plekske kóm ich gaere weer terök,
hie vènj ich ummer weer mien rös en gelök.

De maelder reup mich al, de vlinders höbbe bal,
en óm mich haer wurd alles wakker, de sjäöp zeen oet de sjtal.
De eësjte vösjer zit gereit, mit peerlinke en vösjgerei.
De 'Albatros' kump traog veurbie, is gevöld mit Limburgs klei.