Wiej ich vanmörrege opsjtóng, wat woar dat ein genot.
Ich dach doe biej mien eige, wat is d'r noe kapot.
De thermomaeter sjteeg inèns, pès óngekende heuègte.
Gein raenge, hagel, sjnee te zeen,allein mer zón en dreugte.
Ich sjnapde de kalender, en keek sjnel nao de datum:
21 meert, ich sjpróng ènne maeter van de balatum.
De wèntjer is noe ech waal óm,'t sjlechte waer veurbiej.
Ich leep nao 't balkon, en alle luuj die keeke bliej.

Refrein:
Dao is de lentezón, dao zeen al blaedjes.
Vanaaf mien tuinbalkon, zeen ich de maedjes.
Ich gooj mien hertje aop, de deure en de roete,
kóm oet miene wèntjersjlaop, sjtap oetgelaote boete.
Ich kèn waal danse noe, krieg noe weer gooje mood,
kóm weer aan sjanse toe, dit deit mich baere-good.
Ich bèn gelökkig luuj, en och ich laot dat mirke,
en in ein gooje buuj, gaon ich weer lekker wirke.

Sjwèntjers höbste duuster daag, mè krit dan niks gedaon.
Dèr zeen dan oere minder zón, óm zès oer al de maon.
In 't duuster geit mè wirke, en kump in 't duuster heivesj.
De kènjer zeen dan auch weer bliej, dat papa eindelijk heim is.
Mer toch haet auch dat jaorgetiej, zien eige kleine sjarmes:
sjaatse op natuur-ies, chocomel de gleujend werm is.
Mer toch die eeèsjte zónnesjtraole sjpraeke mich get meeè aan.
Langzaam wurd 't lente en de zomer kump d'r aan.