Went ich wanjel door mien sjtedje, dèkser door dat sjträötje gaon,
mót ich altied aeve kieke, nao dat hoes en blief dao sjtaon.
Dan gaon aeve mien gedachte nao daen tied, noe lang veurbie.
En went ich weer wiejer wanjel, zèng ich zach dees melodie:

Refrein:
De sjoanste jaore van mien laeve, die hej ich wiej ich hiej nog zout.
En wat mich doe woort mit gegaeve, jao, dat begriep ich noe eèsj good.
Dèks kèn ich noe zó ech verlange nao mien auwesjhoes, wiej dat dao sjteit.

Nao al dat sjoans dat is vergange, mien auwesjhoes vergaet ich neet.

Dao haet èns mien weeg gesjtange, leerde mich mien moder bae,
höb ich waal èns sjtraof gekrege, mer dat houw dan auch zien rae.
Ummer zal mit gouwe lettesj in mien hart gesjreve sjtaon:
Pap en Mam ich blief uch dankbaar, veur 't geen veur mich gedaon.

Ouch al höb ich noe verlaote, die ómgaeving mich vertroewd,
en al höb ich urges angesj 'n eige nèske mich geboewd.
Ummer kóm ich trökgevlaoge, en ich sjtriek dan aeve neer,
biej dat hoes, dao in dat sjträötje, en dan dènk ich altied weer: