Refrein:
Zènge... dat is mien laeve,
da's mich van kèndjs-aaf aan mit gegaeve.
't Leefste zèng ich in mien Limburgs plat,
ich zèng euver dörp, mer auch euver sjtad.
Zènge... dat is mien laeve,
probeer ein boodsjap mit te gaeve.
Ich zèng euver alles en waer 't nooijts zat,
en doon dat in mien Limburgs plat.

Jedere vogel zungk wiej hae gebek is, en ich doon dat op mien maneer.
Jeder haet toch zien eige geveulens, jao, dao drej ich neet ómhaer.
Soms klink 't waal èns get treurig, dat heuèrt geweun derbie.
Soms zelfs waal èns get humeurig, mer meistal klink 't bliej.

Soms möste waal èns bäöke van 't lache, mer auch waal èns van verdreet.
Toch es 't sjlechte waer veurbie is, sjient de zón daoróm luuj geneet.
Jao ich gaon zèngend door 'laeve, dat heuèrt geweun bie mich.
Zoa blief ich mien leedjes brènge, ich veul dat es mien plich.