Ich zeen dich in gedachte weer, wie's doe 'n leedje zóngs,
es dich gèlökkig lachend veur 't awt fornuuske sjtóngs.
Of wie's doe langs dae zandjwèg leeps, dae nao 't kapelke geit,
woo 't bengkske ,woo's doe mich höbs leere baeje, noe nog sjteit.
De wèndj zunk langs 'n kaoreveldj, 'n baekske dat zunk mit.
Dèks is 't sjus es of ich weer in 't awt kapelke zit.

Refrein:
Woo mien mooder mich geleerd haet óm te laeve,
wiej 't laeve dat altied van mich verlank.
Auch al kèn ze mich häör leefde neet meeè gaeve,
toch zèk ich dèks nog sjtil: mien Mam, doe bès bedank.

En es de zomeraovendzón häör lètste sjtraol leet gaon,
door rame van 't Kapelke woo get bóterbleumkes sjtaon,
vertèld 't Limburgs lândje sjtil 'n jeugverhaol aan mich.
Dan zeen ich in die lètste sjtraol mien mooder häör gezich.
't Is es of ze zègke wilt: vergaet dit plekske neet,
woo ich dich op 'n bengkske, wie's te kèndj waas, kneele leet.

Sjtraks zal ich mit mien Kènjer nao 't klein Kapelke gaon,
woo ich mit zjwart gevouwe henj mit Mooder höb gesjtaon.
Dan zal ich auch mien Kènjer leere baeje op die bank,
die bank, die dao al jaore sjteit, mesjien al eeèwe lank.
Och, doezend van die plekskes zeen d'r in ós Limburgs landj,
woo eederein nao toe geit mit 'n veldjbloom in de handj.