Déks kóm ich nog trök, al is 't nao jaore,
woo'ch sjpeelde, mien vrunj hauw en ouch bén gebaore.
Woo mooder in 't Limburgs vertélselkes lous,
die ich dan dernao nog éns opzegge mous.
De taal die ze leerde, die gouf ze mich mit,
en die me vanzelf dan ouch nooits mee vergit.

Al is hie gein zee, gein duune, gei sjtrandj,
toch hauwt ich van dich, mie Limburg, mie landj.
Want woo ich ouch kóm of woo ich ouch woon,
doe Limburg, mie Limburg, doe sjpins toch de kroon.

En zeen ich dien buim in ´t veurjaor wei´re bluije,
es de haver, de terf en ´t kaore geit gruije,
dien weije vol blömkes, zoo wied es me zut,
dan is 't ei sjpreukske, waat Limburg ós böd.
En zénge de veugel dan ouch nog hun wies,
dan bés doe veur mich ein aardsparadies.

En tref ich ze weijer, die troew auw gezichte,
woo'ch maonje derveur mich zoo op kén sjpichte,
dan zuik ik de plaetsjkes, woo'ch vruiger haer gong,
dao ónger dat bömke, woo't bénkske éns sjtóng,
en kiek nao den hemel, zoo helder, zoo blauw.
Mie leif Limburgs landj, dat vergaet ich neit gauw.


(c) Jo Erens