d'r zit sleet oep ons relatie,
d'r zit roest op ons masjien
't is gewoon een constatatie,
'k kan oewe smoel soems ni meer zien
gij kunt niks van mij verdragen,
dan wer zen ik lucht voor a
al wa gij nog doe is zagen,
gij voelt niks ni meer voor mij
als ge mij kunt affronteren
zedde gij d'r gere bij
lak as kik a kan kleineren,
echt ni moeilijk voor mij
toch waren wij ooit is een koppel
waardat iedereen van dacht
die zen voor mekaar geboren,
wat een eenheid, wat een kracht
gemeenschappelijk' interessen,
ge moest ze samen bezig zien
zoveel vijven, zoveel zessen,
echt een groot uitzondering

mor wat is er van gekomen
van dat huwelijksgeluk
als de sleur is toegenomen,
de maatschappelijken druk
ik zien twee misnoegde mensen
met een bakkes vol sjagrijn
die niks liever zouwe wensen
dan alleen en vrij te zijn
't is de schuld van olle moeder,
't is de schuld van mijn beroep
't is de schuld van a karakter
't is de schuld van mijn geroep
al die ruzies over kinderen
die d'r nooit ni zouwe zijn
over d'afgunst van ons vrienden,
over uiterlijke schijn
gij spreekt van protectionisme
ik gewoon van jaloezie
wie was eigelak den dupe
wie was er na jaloes oep wie?

ik zit soems nor a te loeren,
stiekum achter m'n gazet
of azzik voor de flim is mijne
zonnebril heb oepgezet
en dan mut kik alt bekennen
a'k a zo oepzij zien staan
da gij wat oe figuur betreft
oe nooit hebt laten gaan
en soems zien'k nog efkes 't kind
dakkik zo dikwijls in a vond
de zachtheid van oe ogen compenseert
de hardheid rond die mond
hoe dikwijls denk'k ge meu ze ratten
die fatale vrouw van mij
mor 't is eigelak ni te schatten
wa zij wakker houdt in mij
en dan voel'k mij zo gevangen
en gekluisterd in heur net
blik oep oneindig en verstand oep nul
gaan 'k trug me heur nor bed