Herri ikustezin hontan
itzalekin jolasten
neu izaten saiatzen,
geroa margozten.

Nire ezintasun denak
behin da berriz kantatzen,
egunsentia hurbilao sentitzen.

Denok ez dugu berdin
kontatzen istoria,
zaila da ulertzea
bestearen egia.

Baina kantatu nahi dut
zapalduen olerkia,
estalita duten samin guztia.

Ohe hutsei, amaren malkoei,
lapurtzen diguten denbora iheskorrari,
burdin hotsei, aitaren beldurrei,
sufritzen dugunoi...

Txikitatik entzuten
zer izan behar garen,
indarrez inposatuz
zer maitatu behar den.

Baina kantatu nahi dut
zapalduen olerkia,
estalita duten samin guztia.

Lagun minei, bakardadeari,
bizigabe utzitako une bakoitzari,
izan zirenei, gaur garenari,
izango direnei...

Esaidazu maitea
dena aldatuko dela,
bihar ere nirekin egongo zarela
eta ondorengoek
ez dutela sekula kantu hau kantatuko,
malkorik botako, esan maitea...

Esan laztana
entzun nahi dudana
esan laguna.

Istripuei,
berri txarrei,
bidean galdu ditugun lagun guztiei,
gugatik dena eman dutenei,
askatasun haizeari, zuei, haizeari,
zuei, zuei, zuei...