Haar blik is altijd ingekeerd
Alsof ze het leven is verleerd
Een vrachtschip lijkt ze, met verdriet geladen
Door kinderen vroeg oud gemaakt
En 's nachts nog zelden aangeraakt
En juist op die momenten voelt ze zich verraden

Ze voelt hoe hij slechts kou uitzendt
Hij heeft zich van haar afgewend
Nu zij z'n tederheid het meeste nodig heeft
Hij is haar vreemd geworden mettertijd
Met z'n vanzelfsprekendheid
En zij? Doet of ze niet meer om hem geeft

Maar ze droomt nu alsmaar vaker van Ricardo
En de tover van die Florentijnse nacht
Zo gepassioneerd
En zo ongecompliceerd
Heeft hij haar toen geluk gebracht
Ze heeft de brief verscheurd van haar Ricardo
Niemand had er weet van hun romance
Steeds vaker denkt ze even
Aan de glimlach van Ricardo
Steeds vaker heeft ze heimwee naar Florence

Haar leven is nu zo voorspelbaar
Lijkt hetzelfde, jaar na jaar
Geen avonturen meer en geen fantomen
Ze wordt geaccepteerd en niet vereerd
Ze wordt gebruikt en niet begeerd
Ze wordt niet meer bemind, ze wordt genomen

En ze droomt nu alsmaar vaker van Ricardo
En de tover van die Florentijnse nacht
Zo gepassioneerd
En zo ongecompliceerd
Heeft hij haar toen geluk gebracht
Ze voelt zich zo verscheurd door haar Ricardo
Niemand had er weet van hun romance
Steeds vaker denkt ze even
Aan de glimlach van Ricardo
Steeds vaker heeft ze heimwee naar Florence