Hij was un moderene man en zun vrauw was ook zoiets
Ze hadde mekoar in de trein leren kenne
Hij zat tegeover hoar en ze keke noar mekoar
En ze dachte woar sou ik die nou van kenne
Hij toonde sich un echte man want hij stootte hoar es an
Sij zei bits: "wat mot het wese ?"
Moar hij dee heel gewoon, zei op un zagte toon
"mevrauw, mag ik die viva effe lese ?"

En zo is het dan gekome, want un dag in april
Hebbe zij mekoar het jawoord gecheve
Iedereen is dur geweest, 't was een heel biesonder feest
En menig gast die is durin gebleve
Hij brocht hur noar de swuite en lei dur op ut bed
Sij zei weer: "wat mot het wese ?"
Hij dee de deur op slot en zei: "ut hoogste genot
Is dat we samen nou de viva kenne lese !"

Moar ut huwelijk da bleef goed, in voor en tegenspoed
Na een joar hadde zij al een koter
Die sprong vroluk in het rond, lei zo hier en daar wat stront
Maar och, kleine meissies worde groter
Eerst een tiener, dan een twen, en daarna volwassen vrauw
Het ergste dat viel te vrese
Want toen se vier was zei sij, al opgelucht en blij:
"moa, ik ken de viva al lese !"

Moar de joaren ginge snel, piet de dood trok aan de bel
Hij was de eerste die eran most gelove
Ook al had 'ie dan geen cent, hij schreef in zun testament
"ik zal ze de groete doen daarbove"
‘t graf werd dichtgeleid, ‘t was een mooie plechtigheid
Daar stonden zijn weduwe en wese
Loop het kerkhof uns af, der stoat eregens op un graf
"hier ken ik de viva rustig lese ..."