Regen op Gorkum
Wolken grauw tot zwart
Grijs boven Gorkum
Wolken in mijn hart

Het was een dag als deze keer
Een jaar geleden is 't alweer
De stad was vaal en zonder zon
Ik stond verlaten aan 't station
Gorkum was voor mij een vreemde stad
Nooit eerder kruiste ik dat pad
Dat ik daar nu zo eenmaam stond
Kwam door een briefje dat ik vond
'Mevrouw er wordt op u gewacht
Op Loevesteinlaan, nummer acht
Maak voort mevrouw, zijn einde doemt
Hij heeft heel zwak uw naam genoemd"

Na jaren eindelijk zwervensmoe
Gaf nu zijn geest dus haast de geest
En ik, ik reisde naar hem toe
Zijn kreunen kreunde door mijn geest
Sinds hij van mij vertrokken was
Had ik nog vaak aan hem gedacht
Die vagebond, die wildebras
Nu was hij terug, nog onverwacht
Op Loevesteinlaan, nummer acht
Werd ik te laat, te laat verwacht
Nog altijd ziet mijn geestesoog
Die kleine kamer zolderhoog

Vier mannen, zwijgend bij elkaar
Ze stonden op: daar heb je haar
Het licht was kil, het licht was blak
Ze waren in hun kerkepak
Ik heb geen enkele vraag gesteld
Alleen mijn ogen zochten raad
Ze keken, zwijgend en gekweld
Toen wist ik het: ik was te laat
Toch was ik waar ik werd verwacht
Op Loevesteinlaan, nummer acht
Maar terugzien heeft hij mij nooit
Zijn tros was toen al losgegooid

Ziezo, nu kent u mijn verhaal
Eens ging hij vluchtend aan de haal
En toen hij mij nog eenmaal zocht
Was dat vlak voor zijn laatste tocht
Hij wou zich op z'n laatste dag
Wat warmen aan mijn meisjeslach
Maar hij stierf een paar uur te gauw
Zonder: 'vaarwel, ik hou van jou'

Laat hem nu in het zerkenperk
Bij rozen, buxus, blanke berk
Rust vinden voor de eeuwigheid
Daar heb ik hem een graf bereid
Mijn vader, mijn vader