Hij was een man, waar weinig op viel aan te merken
Zo een van honderd zesenvijftig in een gros
Compleet met vrouw, drie kind'ren en een frisse blos
En het soort leven, dat vooral bestond uit werken
En ook al was hij wel eens depressief bij tijden
Toch schrok in zijn omgeving iedereen zich lam
Toen hij, zo plots'ling, met de mededeling kwam
Dat zij zich op zijn zelfmoord moesten voorbereiden

In het begin wou hij er nog wel over praten
En dan werd unaniem gezegd: "Doe het nou niet
Denk toch aan alles, wat het leven je nog biedt
En je gezin kun je toch niet zo achterlaten
O, iedereen was vreselijk van goeden wille
Ze riepen om het hardst van: "Kijk toch niet zo triest"
En dan vertelden ze weer moppen of zoiets
Tot hij maar wegliep, om niet keihard te gaan gillen

Zijn huisarts zei: "U bent een tikkeltje neurotisch
Ik schrijf u valium voor, driemaal daags een pil
En ga gerust een keertje vreemd als u dat wil
Want volgens mij is uw probleem vooral erotisch"
Zijn kind'ren deden enkel nog maar wat ze mochten
En hij besefte nu, hoe weinig of dat was
Ze werden stuk voor stuk de beste van hun klas
En om het autowassen werd voortaan gevochten

Hij had geen vijand meer, hij had alleen nog vrinden
Die op zijn schouders sloegen van genegenheid
Wanneer hij kwam hadden ze altijd alle tijd
En alles wat hij zei, schenen ze leuk te vinden
Maar ondanks al hun goede raad en argumenten
Bleef hij maar steeds volharden in zwartgalligheid
En raakte daarmee op den duur wat goodwill kwijt
Want mettertijd verzwakken alle dreigementen

En toen, opeens, leek hij een beetje op te fleuren
Het werd al herfst en zijn verjaardag kwam in zicht
En ieder zei: "Het kan best, dat het daaraan ligt
Tenslotte is zo'n dag een feestelijk gebeuren"
Er werd gebak in huis gehaald, cadeaus en bloemen...
Maar uitgerekend op de avond vlak ervoor
Sneed hij zich in de douchecel beide polsen door
Wel, zoiets kun je nou met recht ondankbaar noemen