Unha noite na eira do trigo
Ó refrexo do branco luar
Unha nena choraba sen trégolas
Os desdés dun ingrato galán.

E a coitada entre queixas dicía
Xa no mundo non teño a ninguén,
Vou morrer e non ven os meus ollos,
Os olliños do meu doce ben.

Os seus ecos de malencolía,
Camiñaban nas alas do vento
I o lamento.... repetía...
Vou morrer e non ven o meu ben.

Lonxe dela de pé sobre a popa
Dunha leve negreiro vapor
Emigraba camiño de américa
Vai o probe e infeliz amador.

E o mirar a xentís anduriñas
Cara a terra que deixa cruzar
Quen pudera dar volta, pensaba
Quen pudera convosco voar.

Mais as aves e o buque fuxían,
Sin ouvir seus amargos lamentos,
Soio os ventos repetía,
Quen pudera convosco voar.

Lairaraira ...

Noites craras de aromas e lúa,
Desde entón que tristeza en tempos hai
Pros que viron chorar unha nena
Pros que viron un barco marchar.

Dun amor celestial verdadeiro,
Quedou solo de bágoas á proba
Unha cova nun outeiro
E un cadavre no fondo do mar...