Madrugada, o porto adormeceu, amor,

a lúa abanea sobre as ondas

piso espellos antes de que saia o sol

na noite gardei a túa memoria.

Perderei outra vez a vida

cando rompa a luz nos cons,

perderei o día que aprendín a bicar

palabras dos teus ollos sobre o mar,

perderei o día que aprendín a bicar

palabras dos teus ollos sobre o mar.

Veu o loito antes de vir o rumor,

levouno a marea baixo a sombra.

Barcos negros sulcan a mañá sen voz,

as redes baleiras, sen gaivotas.

E dirán, contarán mentiras

para ofrecerllas ao Patrón:

quererán pechar cunhas moedas, quizais,

os teus ollos abertos sobre o mar,

quererán pechar cunhas moedas, quizais,

os teus ollos abertos sobre o mar.

Madrugada, o porto despertou, amor,

o reloxo do bar quedou varado

na costeira muda da desolación.

Non imos esquecer, nin perdoalo.

Volverei, volverei á vida

cando rompa a luz nos cons

porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,

non nos afundiremos nunca máis

que na túa memoria xa non hai volta atrás:

non nos humillaredes NUNCA MÁIS.