als kinderen speelden we samen langs de straat
we telden de mensen zelfs al was het laat
de weg die we liepen begon nog maar pas
we waren zo jong onervaren
ons hart was nog breekbaar nog brozer dan glas
we kenden nog geen gevaren

we reikten elkaar een heel verre hand
we kwamen bijeen en je stond aan m'n kant
we leken gelukkig, gelükkig met twee
geen mens kon het ons nog deren
we draaiden steeds verder op het hels ritme mee
de tijd zou ons nooit verleren

er loopt al genoeg van dat water door de zee
er dalen genoeg vreemden en ontevrê
elkeen heeft het recht om te varen op zee
elkeen heeft het recht om te leven
elkeen heeft het recht om te dromen met twee
elkeen heeft het recht om te leven

de weg die we groeven die kwam aan haar
eind de plannen die we maakten werden nooit voleind
wie nam ons die vreugde wie nam ons ’t geluk
nooit meer te kunnen streven
wie brak toen die droom en wie sloeg alles stuk
om mooit meer te kunnen leven