Je kijkt naar gezichten
rondom je, mijn zoon,
zie, ze lachen zo vriendelijk, die mensen
zie, ze rennen voor jouw kleinste wensen
zie, de mensen zijn edel, zijn schoon
We weten, de glimlach die je uiterlijk vindt
Groeit dikwijls tot grijnslach naar binnen
Ze lachen zolang z'er bij winnen
Maar je houdt ze in nood niet te vriend.

Nee, dat weet je nog niet
Want je lacht als je ziet
Hoe je ouders hun lachen verleren
Nee, we laten je wel
Bij je onschuld , je spel
Veel te veel zal je veel te vlug leren

Je grijpt om je heen
Alles lijkt nog zo wijd
Veel te groot voor een kind van je jaren
Veel te vreemd om verbeelding te sparen
Een paleis voor een kroonprins bereid
We weten, de woning die het lot voor je koos
Zit akelig krap in zijn muren
Geklemd tussen storend veel buren
Mee verloren in één blokkendoos

Nee, dat weet je nog niet
Want je lacht als je ziet
Hoe je ouders hun lachen verleren
Nee, we laten je wel
Bij je onschuld , je spel
Veel te veel zal je veel te vlug leren

We noemden je David naar de bijbelse held
Veel te zwak om een kamp te beginnen
Veel te klein om een reus 't overwinnen
Maar die Goliath toch heeft geveld
We weten, de reus is nu slimmer dan toen
Zijn netten staan heimelijk gespannen
En schreeuw je, stuurt hij pakkemannen
Daarop scheld je , hém kan je niets doen.

Nee, dat weet je nog niet
Want je lacht als je ziet
Hoe je ouders hun lachen verleren
Nee, we laten je wel
Bij je onschuld , je spel
Veel te veel zal je veel te vlug leren

(c) Miel Appelmans - Roel Van Bambost