Oudgeworden Nazibeulen
Sinds de oorlog aangeklaagd
En opeens staan ze dan toch nog
Voor een aards gerecht gedaagd
De tv brengt ze in kleuren
Maar zwart-wit blijkt geen bezwaar
Kijk ze langs hun voorhoofd strijken
Met zo'n doodmoe handgebaar
En ik kijk maar en ik kijk maar
En ik zit en kijk er naar

Naar hun ouwemannen handen
Vlekkerig, met dikke aren
Zijn dat nou de handen, die ooit
Dodelijke wapens waren
Die geweren presenteerden
Knuppel en karwats hanteerden
Galgetouw, pianosnaar
Ja, het zijn diezelfde handen
Jaren ouder weliswaar

Oudgeworden Nazibeulen
Maar gehoorzaam als altijd
Dat gevoel voor discipline
Raak je immers nooit meer kwijt
Als de rechter hun een vraag stelt
Over hoe het is gegaan
Hebben ze nog steeds de neiging
In de houding te gaan staan
En ik kijk maar en ik kijk maar
En ik zit en kijk het aan

Nette niks-bijzonders voeten
In gepoetste zwarte schoenen
Zijn dat nou dezelfde voeten
Uit mijn helse visioenen
Die de hakken lieten klappen
Die niet ophielden met trappen
Vrouwen, kinderen van twee
Ja, het zijn diezelfde voeten
En ze kunnen best nog mee

Oudgeworden Nazibeulen
Eindelijk de rekening
En nog steeds dezelfde praatjes
Leugens en vertekening
Bij het lezen van de aanklacht
Geen die maar van kleur verschiet
Slechts meewarig hoofden schudden
Onbeschaamd en hypocriet
En ik kijk maar en ik kijk maar
En geloof mijn ogen niet

Zijn dat nou mijn eigen ogen
Waarmee ik hier zit te staren
Die bij oorlogsfilms zo blind van
Machteloze tranen waren
Maar die nu capabel blijken
Nazibeulen aan te kijken
Zomaar, recht in hun gezicht
Ja, het zijn mijn eigen ogen
Waarom doe ik ze niet dicht

Waarom stop ik niet en zwijg
Voor ik medelijden krijg