Ze giet zitte en ze zwaait nar vriende boete in de nacht.
Ze huurt zichzelf neet als ze net iets te hard lacht.
En als d'n trein vertrekt met enne lange deepe zucht.
Weid d'r sniej op vur 't raam.
Kiekt ze bijna opgelucht.
En dan zit ze moei te zien en rommelt in d'r tas.
Ze deud de kraag umlieg van urre zwoare jas.

Ze bladerd dor 'n book en dan deud ze of ze lust.
En als ze achterover leunt, dan deud ze of ze rust.
Mar ik zij hoe ze in 't donker van d'n oavend staart.
Met oege woarachter god wet wat ik oeit wiete wuurd bewaard.
En vanaf 't moment dat ze nar binne kwaam kiek ik allien nog mar
gespeegeld in de raam.

D'n trein makt enne groete bocht als we langzaam 'n station opgoan.
D'r tas velt oet d'r hand, als ze te snel wil goan stoan.
'T geluid van remmend staal
Station Den Bosch, station Den Bosch keumt net op tied
En dan kiek ik 'r aan en dan kiekt ze nar meej
'N honderdste van enne tel en alles zo dichtbeej.
Met urre lange sjaal um 'r lange hoar gedreid deud ze de kraag umhoeg vur
de kalde wind di weid.

En rechtop leup ze weg, zo recht als toen ze binnekwaam.
En ik zij Brabant in de nacht, gespeegeld in 'n zwarte raam.

En urre winterjas lost op in de winternacht, wat zal ze moei zien als ze
straks teage 'm lacht.