Ze drijven zoals wrakhout
Op een stille oceaan
De stroming en de wind alleen
Bepalen waarheen ze gaan
Ze vechten nergens tegen en
Ze willen niemand zijn
Ik zie ze staan, ze wachten
Op de laatste trein

Ooit waren zij ooit de schepen
Die met zilver overladen
De stormen overwonnen
Op de terugreis naar de haven
Totdat ze op de klippen van de liefde
Stukgeslagen zijn
Nu doden ze de tijd en wachten
Op de laatste trein

Degene die hen zal bevrijden
Is niet ver meer hier vandaan
Het is een zwarte prins van ijzer
Met een hart zo koud als staal
Ze zullen hem omhelzen
En als dan het licht verdwijnt
Zijn ze meegenomen
Door de laatste trein

Ik ken niet hun verleden
Maar ik ken wel het gevoel
Het lege voortbewegen
Zonder denken, zonder doel
Misschien heb ik geluk gehad
Misschien had ik ook minder pijn
Ik ken alleen maar de gedachte
Aan de laatste trein

Ik zie de tijd voorbijgaan
Op een leeggewaaid perron
Het is nu bijna middernacht
En stil in het station
Ik laat ze achter mij
De doden die nog levend zijn
Ik kan hen horen, in de verte
Daar komt de laatste trein