In het midden van de strijd,

zal ik zoeken naar de woorden.

Die zoveel hebben bevrijd,

en emoties hebben verborgen.

Ik zal zoeken naar het kind,

die leeft bij jou van binnen.

Die zich open geeft en dan,

het heden zal beminnen.



In de koelte van je hart,

zie ik de zon langzaam opkomen.

Maar het vuur wordt weer gedoofd,

door de tranen weggenomen.

Laat dit leven nou eens los,

want wat achter is gebleven,

wordt van de eenzaamheid verlost,

zonder weg te nemen.



Rust van binnenin, die gedachten maken vrij.

Woorden maken stil, als de werkelijkheid verschijnt.

Wat je horen wilt, zal komen met de tijd.

Maak een nieuw begin, los van de eenzaamheid.



In gedachten afgedwaald,

naar een mooie plaats van leven,

waar de geur van eenzaamheid,

voor eeuwig is opgeheven.

Zou er ooit een morgen zijn,

waar de dromen zullen spreken,

over die dagen zonder pijn,

waar we altijd bleven steken?



Zoeken naar een beter oord,

waar geen mens de kalmte verstoord.

Wetend dat het beter wordt.

Waar het beter wordt.



© Arnout en Sander Brinks