Ik verliet je op de dag
Dat je werd geboren
En liet niets meer van me horen
Je was drie toen ik je terug zag

Je had zachte groene ogen
En een felle rode das
En je wist dat ik een vreemde was
Die jou had voorgelogen

Maar wat kon ik je vertellen
In het koninkrijk der groten
Was ik als een gek verstoten
Daar kon ik jou toch niet mee kwellen

En wat had ik je te geven
Toen je mijn stem niet eens herkende
En weer naar je moeder rende
Want jouw leven was bij haar

Ik sloot vriendschap met de tijd
En danste vele lange uren
Tussen kale witte muren
Opgesloten met mijn strijd

Jij was steeds in mijn gedachten
Ergens tussen waan en rede
Ook zonder een verleden
Wist ik dat er ons een toekomst wachtte

Eens begrijp je al mijn woorden
Die ik steeds weer zal herhalen
Als oneindige verhalen
Die jij steeds opnieuw wilt horen

Ik zie je in mijn dromen
Een dochter en een vader
De natuur verklaart zich nader
Ik weet: de dag gaat komen

Dat je bij me op de stoep staat
En ik jou zal leren kennen
Misschien moeten we nog wennen
Maar is het nog niet te laat