Ich höb ein sjoon herinnering,
al is ze lang gelee.
Ei maedje, eine leiveling,
noe höb ich 'm neit mee.
Zien ouge waare heemelsblauw,
wie dèks ich aan 'm dach.
En of ich 'm nog zo gaere hauw,
't gong oet - noe zèng ich zach.

refren':
Door de Baandert löp ei zònnig paedje,
nao de Zjwienswei langs de Meulebaek,
en dao wanjelde ich mit mie maedje,
soms waal twee of drie keer in de waek.

Mer noe is al dat sjoons vergange,
doe lentetied vol vreugde en gelök.
Mer toch dènk ich dèks mit groot verlange,
aan dat paedje door dae Baandert trök.

Aan dat paedje, aan dat maedje,
aan dae sjoone auwe Baandert trök.

Lèts zoug ich hööm èns in de sjtraot en 't keek toch aeve op.
't Waar, zo mein ich, gaar neit kaod, en 't knikde mit de kop.
En of 't 't noe oet leifde doug, ich zoug 'ne kleine lach.
Toen höb' veer zeker allebei heel aevekes gedach.....