Eg e ein malar. Gi meg torg og smau
og trengsel. Gi meg mennesker så leve
forkrøpla liv, ein villkatt så e dau,
ein ærlige arbeidsmann så står og streve.
Eg eige tusen fargar. Me palett
og pensel ser eg godt. Alt har eg sett.
Det vakraste e ekta, ikkje fraser.
Ein e’kje fant om ein e kledd i laser.

Eg like ikkje skreddarsydde menn.
Eg kan’kje mala støvfri mannekengar.
Eg like ikkje uvenns gode venn
og kler så alltid henge på ein hengar
i fylte garderobar. Eg har fått
min egen barndom basta i et slott!
Eg like skjeive typar, trøtte slavar
med rynketekst av skitne, små bokstavar.

Eg like ikkje medvind, gratis fart.
Eg like ikkje motstandslause dagar.
Eg kan’kje mala kvitt så aldri svart
har sota med fortvilelse og plagar.
Eg like ikkje gudelige glis
så telle penger. Fins et paradis,
då må det vær’ for horene og skyggen
så prektigheten alltid vende ryggen.

Eg malte på Montmartre i Paris