Onweer, daar schrok hij vroeger altijd zo van. Niet van de flitsen, want die zag
hij toch niet, maar van de knallen. De mensen begrepen dat nooit zo goed. Dan
zeiden ze: "Zo'n stoere vent als jij, die is toch niet bang voor een paar
knalletjes." En dan zei hij: "Ja, maar jullie zien die knal tenminste nog
aankomen, jullie zien die flitsen." En dan zeiden zij: "Ja, maar wij schrikken
ook van die flitsen." En dat begreep hij dan weer niet. En dan kwam er weer
een. En dan schrokken zij eerst van de flits, en dan waren ze net klaar met
schrikken, en dan schrok hij, van de knal. Want de anderen waren zo geschrokken
van de flits, dat ze vergaten te vertellen dat er een knal kwam

En dan kwam er weer een, en weer een, en weer een, en ze werden steeds harder en
harder, en niemand waarschuwde hem. En dan zei hij: "Volgens mij zeggen jullie
gewoon expres niet dat er een knal zal komen waarvan ik zal schrikken. Volgens
mij willen jullie mij gewoon laten schrikken

En dan zeiden zij: "Ja, dat is ook zo. Want jij kunt ons toch ook niet
waarschuwen voor die flits. Als jij niet kunt voorkomen dat wij schrikken
hoeven wij toch ook niet te voorkomen dat jij schrikt. Dat is gelijke
behandeling jongen."

En dan kwam er weer een. Maar deze was zo dichtbij, dat de flits en de knal
exact op hetzelfde moment kwamen, zodat ze allemaal precies tegelijk schrokken
Hij keek op zijn horloge, en zag dat het precies half zeven was