Ik zag je in de kamer zitten
Maar jij had me niet gehoord
Ik bleef wachten op een teken, op een woord
Ik las de pijn van jaren in je ogen en ik dacht
Aan het noodlot dat ons ooit tesamen bracht
Ik zag hoe je won, hoe je verloor
Hoe je nog altijd wacht
Hoe je alles wil verwerken zonder klacht

Ik zag in 't licht de harde lijnen
Wrange trekken om je mond
En de schaduw van de leegte op de grond
Ik bleef onwennig zitten met mijn handen in mijn haar
Wij verschillen echt niet zoveel van elkaar
Eerst dacht ik nog: "Ik doe het toch"
Maar ook dat ging voorbij
God, wat hielp het ons vooruit als ik het zei

Misschien dat jij op een morgen
Aan een nieuw bestaan begint
Met een zachte, trouwe vader voor je kind
In een huis met grote ramen
Met een boomgaard en een haag
En geen spoor meer van de rotzooi van vandaag
Misschien verzacht dat op die dag
Voor mij dan ook de pijn
Misschien dat het me helpt mezelf te zijn